kochasz. On naprawdę w nią wierzy! Milczała, więc powtórzył: - Powiedz, że mnie kochasz. Kocha go, nad życie! I jest taka szczęśliwa. Jednak jest coś... Przecież nie może się zgodzić. Popatrzyła na niego przez łzy. - Ale gdybyśmy mieli... Dzieci. Nie mogła się przemóc, by to z siebie wydusić. Jednak Pierce od razu domyślił się, co chciała powiedzieć. Jego twarz złagodniała. - Co byśmy powiedzieli? Jak miałabym wyjaśnić, że... - Powiemy naszym dzieciom prawdę. - Uśmiechnął się czule. - Prawda jest zawsze najlepsza. Amy zgarbiła się. - Ale straszna. Pierce położył palec na jej ustach. Jodek potasu - Skarbie, błędnie to oceniasz. Z mojego punktu widzenia jest zupełnie inaczej. Jesteś czuła, oddana, zdolna do poświęceń. Taką masz naturę, taka jesteś. To nie są żadne pozory, żadna gra. Otoczył ją ramieniem i delikatnie uniósł jej twarz. Ich spojrzenia się spotkały. - Ja ciągle czekam. Popatrzyła w zielone oczy i w jednej sekundzie rozwiały się jej obawy, znikły wszystkie rozterki. Pierce czeka. Nie będzie przeciągać tego ani sekundy dłużej. -Pierce, ja tak bardzo cię. kocham... - jej głos nabrzmiały uczuciem łamał się niebezpiecznie - że aż boli mnie serce. Odszukał jej usta. I wszystkie argumenty o tym, że tak bardzo się różnią, nagle przestały być ważne. Będzie go kochać w nieskończoność. EPILOG Nie ma to jak wiosna w Paryżu! No, chyba że wiosna na francuskiej Riwierze. Choćby Firma w Niemczech Amy bardzo się starała, nie mogłaby powiedzieć, gdzie jest piękniej. I bardziej zachwycająco. Ale najcudowniejsze chwile przeżyła dziesięć dni temu, gdy została żoną Pierce'a. Ślub był wspaniały. Przysięgali sobie dozgonną miłość, stojąc na brzegu zatoki. Ona w białej, powiewnej sukni, on w czarnym smokingu. Patrzyła na niego z zachwytem, gdy tata prowadził ją do ukochanego, który